جمشید طاهری نویسنده و شاعر اهل شهرضا درگذشت - بهترین ها

به گزارش بهترین ها، به گزارشخبرنگار خبرنگاران در اصفهان، جمشید طاهری، نویسنده و منتقد متولد سال 1336 شهرضا، شاعر و رمان نویس ایرانی بود. او در ابتدا در دبستان کیان و سپس در رشته ریاضی دبیرستان سعدی ادامه تحصیل داد. در دانشگاه در دو رشته برق و ادبیات تحصیل کرد. در دوره دبیرستان در انجمن شعر شهر که با حضور زنده یادان آشفته، نظام صنیعی، سلطانیان و جنابان پاینده مهر و آقالر برگزار می شد، شرکت می کرد. او در شعر کهن خود را شاگرد شادروان آشفته و در شعر نو خود را شاگرد پاینده مهر می دانست.

طاهری تا 18 سالگی در شهرضا زندگی کرد و پس از آن به مدت 30 سال به اسم دبیر در آموزش و پروش خدمت کرد. در تمام این سال ها، به فعالیت فرهنگی و ادبی مشغول بوده است.

مجموعه غزل چله نشینان چله خانه دل، پسر آتش (داستان کودک)، عالم دیگر از زبان مردگانی که زنده شده اند (اثری تحقیقی در زمینه فراروانکاوی)، حدیث عشق (رمان)، طریق عشق (رمان)، همراز عشق (رمان)، یاس سپید عشق (رمان)، درد محبت (رمان)، غزل آریا (رمان)، مهرگل (رمان)، ساده اما... (کلامی چند)، بابک (رمان)، نوشین (رمان)، آیدا (رمان)، سیاوش (رمان)، غزل (رمان)، شبانه های پدرم (رمان) و داستان من (رمان)،آثار ادبی منتشرشده از جمشید طاهری است.

داستان من آخرین رمان این نویسنده اصفهانی بود در سال 1392، نامزد جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران بود. همین کتاب در سال 1390 نامزد کتاب سال شهید حبیب غنی پور بود.

در پی درگذشت جمشید طاهری، علی علی آبادی، نویسنده و منتقد در دل نوشته ای برای او نوشت:

تو از جنس انسان هایی بودی که انسانیت را به من آموختی. ادبیات تنها بهانه ای بود برای ملاقاتت هر پنجشنبه شب ها. بهانه ای برای ورود به آن اتاق کوچک که عکس های کودکی تاکنونت را به دیوار آن چسبانده بودی و قفسه کتابخانه ات که همواره پر بود و می خواندی و به من امانت می دادی.

شعرهایت را بسیار دوست داشتم آن هم با صدایی که از ژرفای درون برمی خاست و بر دل می نشست و وجودم را سرشار از احساس می کرد. و اکنون آنچه برایم مانده، خاطرات ماندگاری است که از لحظه ملاقاتِ اولین، که در کلاس درس حرفه و فن آغاز شد و در پارک کنار زاینده رود به انجام رسید. در یادم می ماند نوشته ای که روی دیوار اتاق بود: از ازل تا به ابد فرصت درویشانست آری فرصتی بود مغتنم برای مریدی که مرادش را از تو گرفت و قابی که یادگار دوران درویشی ات بود و استاد پناه:

سر حلقه میکشان عشقم/ در حلقه میکشان من باش. استادی که عشق را به تو آموخت و تو به من آموختی و مرا در حلقه میکشان عشقت کشاندی.

بار دیگر صدایت در گوشم می پیچد که از شاملو برایم می خواندی:

باید اِستاد و فرود آمد، بر آستان دری که کوبه ندارد ... و امروز آن در بی کوبه برایت گشوده شد و آسوده شدی.

گر بی نشان ز دردم روی و ریا نکردم

بر رویه نقش شادی در دل خدای دردم